ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Τα πρώην, τα νυν και τα επόμενα !!!

(μέρος πρώτον)

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».       Γ. Σεφέρης

Η Δημοκρατική Αριστερά, το κόμμα μας, με την ίδρυσή της και μόνον, υπήρξε υπέρβαση για τα πολιτικά δεδομένα της χώρας. Στα 2,5 χρόνια ζωής της μετά από δύο εκλογικές μάχες, πρόλαβε να δώσει τη μεγαλύτερη λύτρωση στη μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή.  Δύο μάχες, που η κάθε μια είχε τη δική της ιδιαιτερότητα και με περισσότερο δύσκολη για τις συνθήκες και το περιβάλλον που δόθηκε, τη δεύτερη. Ένα περιβάλλον που βρίσκει :

-  Τη ΝΔ και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, ηττημένους από τα λάθη και τη διαχείριση της     κρίσης που έκαναν.

-  Τον ΣΥΡΙΖΑ να υποδέχεται σαν ανάδοχος  το πελατολόγιο του ΠΑΣΟΚ και τις  κοινωνικές δυνάμεις που διαχρονικά το στήριζαν.

-  Τη φασιστική δεξιά να δηλώνει παρούσα και να απειλεί. Τον Καμένο να μιλάει για στρατιωτικές ηγεσίες στα υπουργεία.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ, με μια χώρα ΣΤΟ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΥ, με μια χώρα που το πολιτικό της σύστημα σέρνεται στη πελατειακή μιζέρια και τον πολιτικό αναχρονισμό, με μια χώρα που η κουλτούρα συνεργασιών είναι απούσα και τα ελλείμματα του πολιτικού πολιτισμού παρόντα.

Σ’ αυτό το περιβάλλον, η Δημοκρατική Αριστερά δηλώνει:

-  Θα δώσει λύση και δεν θα οδηγήσει τη χώρα σε καταστροφικές τρίτες εκλογές

-  Θα κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και το ευρώ

-  Θα προσπαθήσει να βάλλει προοδευτικό πρόσημο στην διακυβέρνηση.

   Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, με μια μόνο κόκκινη γραμμή, την ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΙΑ.

Στην αναζήτηση ευρύτερων συναινέσεων και συμμαχιών, για την επίλυση των κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν η χώρα και η κοινωνία, πράξαμε αυτό που έπρεπε και μάλιστα με ένα ρίσκο υψηλού κινδύνου για μας. Η ΔΗΜ.ΑΡ. έκανε μεγάλες και γενναίες υπερβάσεις και βέβαια μη ξεχνάμε το τι είμαστε. Ένα μικρό κόμμα, με ελάχιστη ζωή, που προήλθε σαν μειοψηφία από ένα άλλο μικρό κόμμα, χωρίς τέτοιες βλέψεις (τουλάχιστον αρχικά) και βέβαια χωρίς αντίστοιχα ιστορικά προηγούμενα κυβερνητικών συνεργασιών. Χωρίς τη συμμετοχή της, δεν θα μπορούσε να υπάρξει κυβερνητική σταθερότητα και πολιτική νομιμοποίηση.

Αυτή όμως η επισφαλής σταθερότητα, απέναντι στο λίγο ως πολύ αμαρτωλό παρελθόν του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οδήγησε τη ΔΗΜ.ΑΡ. στο ρόλο της Ιφιγένειας και της θυσίας. Μέσα απ’ αυτή τη θυσία, δικαιούται να λέει ότι κράτησε τη χώρα στην Ευρώπη και το ευρώ. Παράλληλα ανέλαβε ένα σοβαρό μερίδιο της αναγκαίας μεταρρύθμισης, μερίδιο πολλαπλάσιο της δύναμής της. Τα αποτελέσματα ήσαν ελάχιστα και αναιμικά. Μαζί με τις αδυναμίες της και τα πιθανά αντανακλαστικά της, πρέπει να συμφωνήσουμε ότι ΔΕΝ είχε τον ούτε κύριο λόγο και ΔΕΝ έδινε ούτε τα βήματα και τους στόχους της μεταρρύθμισης.

Κατά τη διάρκεια αυτής της συνεργασίας και μετά την σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού σκηνικού, άρχισαν να διαφαίνονται οι ιδεολογικές διαφορές των ετέρων της τρικομματικής. Ο ένας (ΝΔ), επεδείκνυε όλο και περισσότερο αδιαφορία για τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις μιας τέτοιας συνεργασίας, ο άλλος (ΠΑΣΟΚ) με παλινωδίες, μυστικές ατζέντες και μυστικές κινήσεις του προέδρου του. Αποτέλεσμα

-  Η όποια αρχική προγραμματική σύμβαση παραβιαζόταν μονομερώς, ακόμη και σε κρίσιμα σημεία.

- Η κουλτούρα των συνεργασιών υπονομευόταν από τη σαφή προσπάθεια παλινόρθωσης του κεντροδεξιού παλαιοκομματισμού.

-  Αυταρχισμός (ΕΡΤ), μη τήρηση και σεβασμός των κοινοβουλευτικών θεσμών (πράξεις νομοθετικού περιεχομένου), αλαζονικός κυβερνητισμός, ιθαγένεια, αντιρατσιστικό, τρικλοποδιές σε Μανιτάκη …..

….. και βέβαια σε ένα περιβάλλον συνεχών οριζόντιων οικονομικών μέτρων, που οδηγούσαν σε πλήρη διαραγή τον κοινωνικό ιστό και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε αδιέξοδα.

 

Εδώ ακριβώς μπορεί να διατυπωθεί το ερώτημα και δεν είναι καθόλου φιλολογικό, ΠΟΙΟ μπορεί να είναι το ΟΡΙΟ ΑΝΤΟΧΗΣ, ενός όχι αριστερού ή προοδευτικού, απλά ενός δημοκρατικού κόμματος;

Φυσιολογικά πια, η ΔΗΜΑΡ οδηγείται εκτός κυβερνητικού σχήματος. Πολλά μπορούν να συζητηθούν, πολύ μελάνι χύθηκε και ακόμη περισσότερη κριτική (καλό και κακο-προαίρετη) έγινε. Σύμφωνοι, μπορούσε (η αποχώρηση) να γίνει σε καλύτερο χρονικό σημείο και για καλύτερο πιθανόν λόγο, να φαινόταν λιγότερο προσχηματική.

Μπορείς να αντιληφθείς, να συζητήσεις, και να δεχτείς πολλά απ’ αυτά, εκείνο όμως που δεν συνάδει με το δημοκρατικό διάλογο είναι η μέχρι εμφυλίου πολέμου ένταση, που πήρε η κριτική και η αντίθεση. Η όποια όμως διαπίστωση προβλημάτων, προσπαθειών  βελτίωσης που έγιναν ή δεν έγιναν  και ελλειμμάτων λειτουργίας, δεν έχουν καμιά σχέση με τον δημόσιο αυτοραπισμό που επιδοθήκαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα και τη δυσμενή δημόσια εικόνα που βγάλαμε, αλλά και την επίθεση που δεχτήκαμε από μέσα μαζικής επικοινωνίας και εκδοτικά συμφέροντα.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, που η χώρα βάδιζε στην κόψη του ξυραφιού με την τεράστια πολυπλοκότητα των προβλημάτων, έπρεπε να συγκρουστούμε με ένα ολόκληρο σύστημα, να επιβάλουμε απόψεις, αλλά να συγκρουστούμε και με τον εαυτό μας, με παλαιά αντανακλαστικά, με ασάφειες και παλινωδίες.

Συμπερασματικά όμως, από όλη αυτή τη διαδρομή οφείλουμε να κρατήσουμε και να διαφυλάξουμε για το μέλλον:

1/ Τη στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς, που ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ για το πολιτικό σύστημα της χώρας.

2/  Την εμπειρία που αποκομίσαμε και μας δίδαξε, ότι για να μπορείς να αντεπεξέρχεσαι σε τέτοιες προκλήσεις, ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ η ύπαρξη σχεδίου, σαφήνεια θέσεων, επεξεργασμένες προτάσεις, άνοιγμα του παιχνιδιού της συμμετοχής των μελών στη διαμόρφωσή τους.

3/   Καταθέτεις αυτές τις προτάσεις, τις θέτεις όρους συμμετοχής και διεκδικείς να τις προωθήσεις και να τις εφαρμόσεις ο ίδιος.

                                                                              Δημήτρης  Οικονομίδης

                                                                            μέλος  ΝΕ ΔΗΜΑΡ Ηλείας