ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Τα πρώην, τα νυν και τα επόμενα !!!

(μέρος δεύτερο)

«Η υπέρτατη αξία σε όλες τις κοινωνικές και οικονομικές διευθετήσεις είναι ο άνθρωπος. Ο σκοπός της κοινωνίας είναι να προσφέρει τις συνθήκες για την πλήρη ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού, της λογικής, της αγάπης, της δημιουργικότητας ………… Ο άνθρωπος προηγείται των πραγμάτων, η ζωή της ιδιοκτησίας κι επομένως η εργασία προηγείται του κεφαλαίου. η δύναμη απορρέει από τη δημιουργία και όχι την κατοχή. ο άνθρωπος δε θα πρέπει να διευθύνεται από τις περιστάσεις , αλλά οι περιστάσεις από τον άνθρωπο......»     Erich Fromm.

Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κρίση είναι κρίση κύρια οικονομική, όπως είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κρίση είναι κρίση του κοινωνικού κράτους, Η κρίση είναι κύρια κρίση πολιτικής και δευτερευόντως οικονομική.

Με την παγκοσμιοποίηση απαξιώθηκαν πλήρως τα παλιά πολιτικά και οικονομικά μοντέλα. Το χρηματοπιστωτικό μοντέλο εξαπλώθηκε και πρόσφερε χαρακτηριστικά γρήγορης ευημερίας και ανάπτυξης. Η γρήγορη αύξηση του ΑΕΠ έναντι αυτής που πρόσφερε το παραγωγικό κεφάλαιο, οδήγησαν σε μια ευημερία που όμως αποδείχτηκε πλαστή και μια ανάπτυξη το ίδιο στρεβλή και σαθρή.

Απέναντι σ’ αυτή τη μορφή της χρηματοπιστωτικής κυριαρχίας, η πολιτική απέφυγε να δημιουργήσει θεσμούς και νόμους τόσο σε εθνικό όσο και υπερεθνικό επίπεδο, για τον έλεγχο  και των αγορών και της ανάπτυξης αυτού του τύπου.

Απέναντι σ’ αυτήν την κυριαρχία, η Αριστερά πρέπει να επανατοποθετήσει τους θεσμούς και τις έννοιες της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Η επαναβεβαίωση αυτή οφείλει και απαιτείται να γίνει, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό και υπερεθνικό επίπεδο. Οφείλει και πρέπει να επιδιώξει να εφαρμοστούν μέσα από τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, οι πολιτικές εκείνες που θα αναδεικνύουν την Ευρώπη των πολιτών μέσα από την μείωση των ανισοτήτων και την διεύρυνση των ατομικών ελευθεριών.

Απέναντι στις κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης, πρέπει να στηθεί ένα κράτος πρόνοιας, με ορθολογική δομή, με μηχανισμούς που θα μπορούν να αναδιανέμουν τα εισοδήματα από τα ψηλότερα στα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα.

Απέναντι όμως στην ηγεμονία του δεξιού φιλελευθερισμού, η απάντηση δεν μπορεί να είναι μια λαϊκίστικη αντιπολίτευση στήριξης κάθε χρώματος και αιτήματος διεκδίκηση. Όλες οι διεκδικήσεις δεν μπορεί να είναι και δεν είναι προοδευτικές. Η σύγκρουση με κατεστημένα συμφέροντα, τον κρατισμό και τον λαϊκισμό, όπως και η αντίθεση με την έννοια του κράτους βιομηχάνου και την βιομηχανία επιδομάτων, οφείλει να είναι βασικός στόχος και επιδίωξη.

Απέναντι σ’ αυτή την αναγκαία μεταρρύθμιση του κράτους, ελογχεύει ο κίνδυνος της εκτόξευσης στη λατρεία του ιδιωτικού που πρέπει να καταλάβει όλο τον χώρο και η απάντηση να εξοκείλει προς τα εκεί που «θέλει» να απαντήσει, στο νέο-φιλελευθερισμό.   

Η Αριστερά οφείλει να σταθεί εμπόδιο στην ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση έναντι αυτών που στηρίζουν και ευαγγελίζονται την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Σε μια περίοδο φτωχοποίησης μεγάλων κοινωνικών ομάδων, είναι πολύ πιο σοβαρό να μένουν άνθρωποι χωρίς δουλειά, υγεία και ασφάλιση, από την με κάθε θυσία κατάργηση «μη αναγκαίων» θέσεων εργασίας. Η στήριξη ΜΟΝΟ στη δημοσιονομική πειθαρχία, μπορεί να κάνει (αν κάνει) κάτι με την επίτευξη κάποιων αριθμών και δεικτών, αλλά θα έχει συγκροτήσει μια «επιτυχημένη κεντροδεξιά».

Η επιδίωξη κάθε σοβαρού προοδευτικού, σοσιαλιστικού, αριστερού κόμματος, πόλου ή συσπείρωσης, οφείλει να είναι η αναζήτηση προγραμμάτων και πολιτικών, που θα στοχεύουν στη δημιουργία  ενός σύγχρονου κράτους πρόνοιας, στην άρση των ανισοτήτων που έχουν δημιουργηθεί και την αναδιανομή των εισοδημάτων προς τα ασθενέστερα στρώματα.

Σε συνθήκες άγριας λιτότητας, με μηδενική ανάπτυξη και αρνητική κοινωνική ευημερία, αλλά και σε συνθήκες επικοινωνιακών πολιτικών, με έναν λαό στα κεραμίδια (χρόνια μαθημένο έτσι) έτοιμο να οδηγηθεί σε μετωπική με τους «δασκάλους» του (και υπεύθυνους της κρίσης), από ακατάλληλους οδηγούς, καλείσαι να κάνεις συζήτηση για την ανασύσταση του χώρου της κεντροαριστεράς.

Η συζήτηση για την ανάγκη ύπαρξης αυτού του χώρου, που θα εκφράσει και θα συσπειρώσει έναν κόσμο, γύρω από τις ιδέες και τις αξίες μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς, πρέπει και οφείλει να γίνει επί της ουσίας και του προγράμματος και όχι επί της διαδικασίας.

Έναντι αυτής της συζήτησης, παρατηρείται τελευταία όλο και περισσότερο, η προσπάθεια επιβολής προσωπικών επικοινωνιακών πολιτικών και όρων και η κυριαρχία τους επί ιδεολογικών και προγραμματικών αναζητήσεων και στοχεύσεων.

Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών, είναι να εμφανίζεται ως μόνη λύση η σύμπραξη με το φιλελευθερισμό (κεντρώο ή δεξιό) και η μείωση έως και  εξαφάνιση του δημόσιου χώρου. Έτσι όμως το μόνο που μπορούμε να επιτύχουμε, είναι η μετακίνηση του κέντρου βάρους της πολιτικής προς τα δεξιά. 

Η Αριστερά οφείλει να ασκήσει κριτική και να ανοίξει μέτωπο στην τεχνοκρατική αντίληψη και την πορεία προς την απολιτικοποίηση (και της Ε.Ε.). Να αφήσει την αοριστία αρχών, ιδεολογίας και θέσεων που οδηγούν σε εσωτερικές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Να αρχίσει να προσδιορίζεται από τις αρχές, την κοινωνική πραγματικότητα, τις ταξικές αναφορές της και το πολιτικό όραμα και τα μέσα για την υλοποίησή του. Να ανοίξει μέτωπο ιδεολογικό και πολιτικό κατά του νέο-φιλελευθερισμού, της λαϊκιστικής Αριστεράς και πάνω από όλα κατά του εθνικισμού και του φασισμού.

Η Αριστερά οφείλει μια νέα ιδεολογικοπολιτική, δημοκρατική αφήγηση, που θα δίνει ένα όραμα στην κοινωνία και θα προτείνει ένα κράτος παροχής υπηρεσιών που θα αποτελεί δίχτυ ασφαλείας για τους ασθενέστερους, αλλά και μια σύγχρονη αναπτυξιακή πρόταση.

ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟ !!!

                                                                                                                                                

      Δημήτρης  Οικονομίδης

                                                                            μέλος  ΝΕ ΔΗΜΑΡ Ηλείας