Η δημαγωγία, η πραγματικότητα και οι ευθύνες

Δύο χρόνια τώρα ακούγαμε ότι για να αντιμετωπίσουμε την κρίση δανεισμού θα μπορούσαμε να πάρουμε χρήματα από την Κίνα ή τη Ρωσία και όχι από τους εταίρους μας στην Ευρώπη, από τους οποίους μέχρι σήμερα εξασφαλίσαμε 245 δισ.

Οι φωνές αυτές εντάθηκαν ακόμη περισσότερο με αφορμή τη διάσωση της Κύπρου και τον κατά πολύ μικρότερο δανεισμό που είχε ανάγκη (17 δις.). Η ηγεσία της Κύπρου αρχικά εξέφρασε επιφυλάξεις να δανειστεί από τους μηχανισμούς της ΕΕ, εξ αιτίας των σκληρών όρων της δημοσιονομικής προσαρμογής. Μάλιστα με όπλο τα πετρέλαια άρχισε διαπραγματεύσεις και προσπάθησε να βρει κεφάλαια από Κίνα και Ρωσία.  

 Η πραγματικότητα όμως και στην περίπτωση της Κύπρου ήταν διαφορετική: κανείς δεν χαρίζει χρήματα και μάλιστα σε περίοδο παγκόσμιας κρίσης, χωρίς να εξασφαλίζει την επιστροφή τους και χωρίς σκληρούς όρους –όχι μόνο οικονομικούς– και υψηλά επιτόκια. Έτσι, αφού απέτυχαν αυτά τα διαβήματα, ο πρόεδρος Χριστόφιας και η ηγεσία της Κύπρου, βρήκε, όπως άλλωστε και η Ελλάδα και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, αλληλεγγύη και οικονομική βοήθεια μόνο από τους συμμάχους του στην ΕΕ. Με σκληρούς μεν, αλλά καλύτερους όρους. (Ερώτηση: Μήπως το γεγονός ότι ο Δημήτρης Χριστόφιας ηγείται ενός κομμουνιστικού κόμματος, «αδελφού» των εδώ αριστερών κομμάτων του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να οδηγήσει μερικούς σε ωριμότερες και σοβαρότερες σκέψεις;).

Ωστόσο, κανείς δεν θα μπορούσε να αρνηθεί μια σοβαρή και νηφάλια συζήτηση για τον τρόπο, τους όρους ή την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων διάσωσης. Άλλο όμως μια τέτοια συζήτηση και άλλο η δημαγωγία όλων αυτών που υποστήριζαν με μεγάλη σιγουριά ότι χρήματα υπάρχουν και αλλού. Αν δεν μπόρεσε να τα βρει ο κομμουνιστής Χριστόφιας από την Κίνα, ποιος θα μπορούσε να τα βρει; Ο Καμμένος ή ο Τσίπρας; Ή μήπως ο …Μιχαλολιάκος;

Και οι τρεις, όμως δημιουργούσαν στους πολίτες φρούδες ελπίδες, μέσα δε στη γενική σύγχυση, έχτιζαν τα κόμματα τους, παραπλανούσαν τον ελληνικό λαό και τελικά μετέτρεψαν τη δικαιολογημένη οργή του σε κοινοβουλευτικές έδρες. Είναι, άραγε, πολιτικά ανεπαρκείς ή έλεγαν ψέματα; Φοβάμαι ότι και να ισχύει, σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνοι.

Αντίστοιχα δημαγωγικές ήσαν και οι κραυγές με αφορμή την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Εδώ παίχτηκε ένα παιχνίδι άκρατου λαϊκισμού, πολλών αιρετών της αυτοδιοίκησης και συνδικαλιστικών στελεχών. Την ώρα που ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Αντώνης Μανιτάκης διαβεβαίωνε ότι δεν θα γίνουν απολύσεις, αυτοί διαστρέβλωναν την πραγματικότητα και υπονόμευαν τις προσπάθειές του, παρασύροντας έτσι τους εργαζόμενους σε άσκοπες κινητοποιήσεις. Κι ας γνώριζαν ότι ο Αντ. Μανιτάκης έδινε σκληρές μάχες και τελικά κατάφερε, να μην απολυθεί κανείς ,παρά το γεγονός ότι στο δεύτερο μνημόνιο υπήρχε όρος για 15.000 απολύσεις μέσα στο 2012 όρος ο οποίος δεν υπάρχει στη νέα συμφωνία σήμερα.

Τώρα που όλες αυτές οι δημαγωγικές μπαρούφες έχουν καταρρεύσει, αναρωτιέμαι αν κάποιοι από αυτούς, πολιτικούς και συνδικαλιστές, θα ζητήσουν συγνώμη. Η μέχρι τώρα στάση τους δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. Οι πολίτες, όμως, οφείλουν να μην ξεχνούν ποιος τους έλεγε τι. Και με αφορμή τα δύο αυτά παραδείγματα, να ξανασκεφτούν ποιους εμπιστεύτηκαν και να τους καταδικάσουν πολιτικά.

Το τελευταίο διάστημα, η ΔΗΜΑΡ με ευθύνη, έκανε την υπέρβασή της και πήρε μέρος στο εγχείρημα για τη διάσωση της χώρας. Παρά τη συνεχιζόμενη δημαγωγία, έχουμε την πεποίθηση ότι ο δρόμος αυτός, αν και εξαιρετικά δύσβατος, είναι ο μόνος δρόμος για την υπεύθυνη αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της. Η ΔΗΜΑΡ χρειάζεται τους πολίτες και τους καλεί να τη στηρίξουν, να βοηθήσουν αυτή την δύσκολη προσπάθεια, με κριτική πάντα στάση που να συνδυάζει όμως, το επιθυμητό με το πραγματικό.

                                                                                                                                                3/1/2013

Βασίλης Μανδαράκης

Γραμματέας Νομαρχιακής Επιτροπής Ηλείας και μέλος Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ