Η περιπέτεια ενός κουτιού αναψυκτικών

Του Γιάννη Πανούση.

(πάσα ομοιότητα με τη χώρα είναι τυχαία)
Πριν εγκαταλείψει το καράβι
να πεταχτούν έχει διατάξει οι σαβούρες
Π.Πέδαμος, «Ένθεν Κακείθεν»

Ένας νεαρός σύγχρονος και άνετος, αφού πίνει το αναψυκτικό, δεν βλέπει κοντά του κάποιο καλάθι αχρήστων και πετάει το κουτί στο δρόμο.
Ένα παιδί το βλέπει, το κλωτσάει και φωνάζει δυο –τρείς φίλους για να παίξουν μπάλα με το κουτί, ξυπνώντας τη γειτονιά.
Οι πατεράδες των παιδιών, σύγχρονοι και άνετοι, ρίχνουν τα ζάρια στο τάβλι στη βεράντα και δεν ενδιαφέρονται καθόλου ούτε για το θόρυβο ούτε για τα παράπονα των γειτόνων.

Ένα ποδήλατο που περνάει εκείνη την ώρα πατάει το κουτί και ο οδηγός χάνει την ισορροπία του χωρίς, ευτυχώς, να πέσει. Προλαβαίνει ,όμως, να «κακοχρακτηρίσει» τα παιδιά.
Οι σύγχρονοι και άνετοι πατεράδες βρίζουν από τη βεράντα τον ποδηλάτη που τόλμησε να κάνει παρατήρηση στους κανακάρηδές τους.
Καθώς κανείς δεν προσέχει ένα πιτσιρίκι πάει και πιάνει το τσαλακωμένο κουτί και κόβεται. Τρέχουν αίματα και βάζει τα κλάματα.
Τα παιδιά που παίζανε «μπάλα» εξαφανίζονται, οι πατεράδες συνεχίζουν αδιάφοροι το τάβλι τους, η μάνα του πιτσιρικά τρέχει να φέρει οινόπνευμα, και… το κουτί, μόνο και έρημο, περιμένει το αυτοκίνητο που προβάλλει στη γωνία για να του σκίσει  το λάστιχο.
Είμαι βέβαιος ότι αν αυτή η υπόθεση «δικαζόταν», η ελληνική κοινωνία δεν θα έβρισκε κανέναν ένοχο.
Όλοι και όλα θα συμψηφίζονταν.
Άρα …δύσκολα σώζεται  η παρτίδα αφού ένα κουτί αναψυκτικού μπορεί να διαλύσει όλο το αξιακό μας σύστημα ατιμωρητί…